Thailand: The end of the Red Shirts?

[RED LETTER]

By Justin Alick, Bangkok
May 27, 2010 -- On March 3, 2010, the red-shirted leaders of the United Front for Democracy against Dictatorship (UDD) held a press conference at the Foreign Correspondents Club of Thailand to outline the details of the coming mass rally to be held in Bangkok. The purpose of the rally, they said, was to force an army-backed government to make a choice: to embrace democracy and hold general elections, or to embrace authoritarianism and kill its own citizens. When asked by one journalist how the UDD would respond in the case of the government choosing the latter, the answer from Red Shirt leader Jaran Ditthapichai sent a palpable chill across the room: “We may see Thailand descend into civil war.”
A former student activist and a once a leading member of the now outlawed and disbanded Communist Party of Thailand, Jaran is not a man of hyperbole -- he was one of the thousands of demonstrators who were attacked by the Royal Thai Army and right-wing militias in the October 6, 1976, massacre at Thammasat University, and was forced to flee into the jungles of the outer provinces.
Thailand is no stranger to pro-democracy rallies or the military crackdowns that usually end them. The Red Shirts knew from the beginning what they were up against, and just what the network of political, business and military elites -- known as the Ammartayathippatai, which they believe were responsible for bringing the current government to power via “extra-democratic means” -- would be willing to do to prevent elections from taking place. Yet from the beginning they resolved to fight this establishment using non-violent means, going as far as to eject a more radical faction known as Red Siam for suggesting otherwise (not to mention their anti-monarchist sentiments).
After occupying a sizeable chunk of Bangkok’s Old City, including several major intersections and the Democracy Monument (which has become synonymous with both military rule and resistance to it), the Red Shirts went on a mobile rally to the gates of Parliament House and the residence of Prime Minister Abhisit Vejjajiva. There, they splashed litres of their own blood on the gates, in a symbolic act of protest that would turn out to be tragically prophetic.
The violence begins
On April 10, the Royal Thai Army launched a massive assault against the Red Shirts’ position that, while killing many unarmed protesters, failed to disperse their rally and in fact only seemed to make them more determined to continue. Additionally, several soldiers were killed in what was believed to have been a counterattack by the UDD’s shadowy “militant wing”, although no independent investigation has since been made into the deaths.
The Red Shirts were now both aware of the government’s willingness to shoot civilian dissidents, and emboldened by the failure of its attempt to disperse them -- and so they made the strategic decision to shift their protest to the more easily defended (and more damaging for the government) Rajprasong Intersection at the heart of Bangkok’s shopping district. And there they would remain. After a brief glimmer of mutual de-escalation, which almost resulted in a peace deal that would have seen the protesters disperse in exchange for an election within four months, a series of mysterious (and still unexplained) bombings raised the tension again.
State-owned and pro-government media intensified their rhetoric, branding the Red Shirts “terrorists” who were “holding the country to ransom”, and demanded that the government “do something about them”. Anti-election protesters, including the Yellow Shirts who had helped the present government come to power in 2008 through mass demonstrations ending in the seizure of the nation’s major airports (for which they have still not been brought to account), threatened to return to the streets if the government failed to crack down on the UDD protest, with violent force if need be.
Security forces began to encircle the rally site, and made several unsuccessful attempts at arresting key members of the UDD leadership. In response, the Red Shirts erected barricades of bamboo and rubber tyres to defend themselves, and halted troop trains in the provinces to prevent reinforcements from being sent to the capital. Sensing impending bloodshed, various international groups and individuals made frantic attempts to encourage further negotiations, but were blasted by the Thai foreign minister for “interfering in a domestic issue” and “associating with terrorists”. The authorities then made a “final offer” of a conditional election within five months in exchange for the unconditional surrender of the Red Shirts.
The final crackdown
When the UDD leadership attempted to provide a counteroffer, the Abhisit government ruled out any further negotiations. On May 13, “Operation Rajprasong” began with the assassination of Red Shirt icon and renegade Major General Khattiya Sawasdipol, who was said to have commanded the UDD’s black-shirted guards. The reaction from the protesters was furious, who struck back against the advancing troops using slingshots, fireworks and other improvised weapons to break through the military blockade of the rally site and establish strongholds in other parts of the city. But after their disastrous efforts on April 10, the army had changed its tactics. This time, the foot soldiers were kept at a safe distance while snipers positioned in the surrounding skyscrapers turned entire residential districts into shooting galleries (known as “live fire zones”). Finally, at 5 am on May 20, armoured vehicles smashed through the barricades and advanced upon the main rally site, and, despite calls from the defiant crowd to fight on, the UDD’s core leadership decided to end the two-month protest and surrender themselves to the authorities to prevent any further loss of life.
Unfortunately, many more protesters would die before the day’s ending. Under a hail of gunfire from forward elements in the military raiding party, including special forces positioned on the Sky Train line above, despairing Red Shirts retreated into the safety of a nearby Buddhist temple, where several would die from their injuries, being unable to cross the street to the Police Hospital without being shot at.
Some enraged protesters proceeded to break into the nearby shopping malls and light fires, resulting in some of the most potent symbols of Bangkok’s extravagant elite being burned to the ground. And in the UDD power bases in the north and northeast, riots erupted which saw the destruction of provincial halls and other buildings. It would be a fiery end to a bloody crackdown, which together with the April 10 attempt, had resulted in the deaths of almost 100 people, and nearly 2000 injured. This makes the crackdown on the UDD the largest state-sponsored massacre in modern Thai history, at least according to official figures.
Civil war?
It seems that the Abhisit government has well and truly made its choice. In the aftermath of the crackdown, it has pursued a “reconciliation plan” that has to date consisted of an enhanced propaganda war demonising the Red Shirts and downplaying the government’s role in the violence, thousands of arrests of UDD protesters and sympathisers, a curfew that is now into its second week, and the noticeable absence of any date at which the emergency decree is to be lifted, let alone elections be held.
Will there, as the UDD leaders predicted, be a civil war? It seems without a doubt that the Red Shirt movement in Thailand, at least in its present form, has come to an end. Its leaders have either been arrested or gone into hiding. Its financial backers have had their assets seized under draconian internal security measures. Its media outlets and sympathy groups continue to be censored by the authorities and hounded by frenzied pro-government groups at every turn. Yet now that the political consciousnesses of the supporters of the UDD have been awakened, it is highly unlikely they will go back to sleep.
Even if the current structure of the movement is smashed, it will reform again as long as the grievances which forged it in the first place still exist. Other pro-democracy groups are already emerging to take its place, including the more radical Red Siam group, which has hinted that it will begin mass rallies of its own once the emergency decree has been lifted. They are likely to be joined by embittered Red Shirts who wish to carry on the fight against what they see as a brutal military dictatorship in Bangkok.
In the north and northeastern provinces, angry demonstrations rage on -- and although the local soldiers are not about to throw down their weapons and put on red shirts, they are doing very little to put an end to the rioting.
Above all else, with the leaders of the mainstream democracy movement now in custody, the authorities have no one left within the Red Shirts to negotiate with. These are signs that the Abhisit government, in treating pro-democracy activists (who represent the majority of Thailand’s voters) as rogues and terrorists from the outset, may have just succeeded in creating the largest insurgency that Thailand has ever seen.
Or maybe its reconciliation plan will work after all.
[Justin Alick is a freelance journalist and politics student in Bangkok.]

ที่มา : http://links.org.au/node/1707

จุดจบ..ของคนเสื้อแดง..หรือไม่

โดย Alick Justinกรุงเทพฯ
27 พฤษภาคม 2010 -- วันที่ 3 มีนาคม 2010, the - shirted ผู้นำสีแดงของแนวร่วมประชาธิปไตยขับไล่เผด็จการ (อู๊ด) แถลงข่าวที่ผู้สื่อข่าวต่างประเทศแห่งประเทศไทย Club ร่างรายละเอียดของมวลชนมาชุมนุมที่จะ จัดขึ้นในกรุงเทพฯ ชุมนุมวัตถุประสงค์ของพวกเขากล่าวว่าถูกบังคับให้แอ่นรัฐบาลทหารเพื่อให้ทางเลือก : การยอมรับระบอบประชาธิปไตยและการเลือกตั้งทั่วไปถือหรือกอด authoritarianism และฆ่าประชาชนของตัวเอง เมื่อถามหนึ่งนักข่าวว่าอู๊ดจะตอบสนองในรัฐบาลกรณีการเลือกหลัง, Ditthapichai คำตอบจากผู้นำเสื้อแดงจรัญส่งเย็นเห็นได้ชัดในห้อง :"เราอาจเห็นประเทศไทยลงสู่สงครามกลางเมือง.
นักเรียน activist อดีตและเมื่อสมาชิกชั้นนำของผิดกฎหมายตอนนี้และยุบพรรคคอมมิวนิสต์แห่งประเทศไทย, จรัญไม่ได้เป็นคนของอติพจน์ -- เขาเป็นหนึ่งในพันของผู้ชุมนุมที่ถูกโจมตีโดยกองทัพบกไทยและปีกขวา militias ใน 6 ตุลาคม 1976 การสังหารหมู่ที่มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์และถูกบังคับให้หนีเข้าไปในป่าของจังหวัดด้านนอก
ประเทศไทยพวกเขาไม่แปลก pro - ประชาธิปไตยเพื่อ rallies หรือทหาร crackdowns ที่จะสิ้นสุด เสื้อแดงรู้จากการเริ่มต้นกับสิ่งที่พวกเขาขึ้นและสิ่งที่ชนชั้นเครือข่ายธุรกิจการเมืองและการทหาร -- เรียกว่า Ammartayathippatai, ซึ่งพวกเขาเชื่อว่ามีหน้าที่นำรัฐบาลปัจจุบันกำลังผ่าน"- ประชาธิปไตยหมายพิเศษ "-- จะยินดีทำเพื่อป้องกันไม่ให้การเลือกตั้งจากการที่ ยังหมายถึงจุดเริ่มต้นจากพวกเขามีมติใช้ความรุนแรงต่อสู้นี้ไม่ใช่สถานประกอบการไปถึงการออกฝ่ายรุนแรงมากขึ้นเรียกว่าสีแดงสยามสำหรับแนะนำอื่น ๆ (ไม่พูดถึงความรู้สึกต่อต้านผู้นิยมระบอบราชาธิปไตยของพวกเขา)
หลังจากครอบครองอันใหญ่มากของกรุงเทพฯ Old City รวมถึงทางแยกสำคัญ ๆ และอนุสาวรีย์ประชาธิปไตย (ซึ่งได้กลายเป็นตรงกันกับกฎทหารและทนต่อไป), เสื้อแดงไปในการชุมนุมเคลื่อนที่ไปประตูของรัฐสภาและที่อยู่อาศัย นายกรัฐมนตรีอภิสิทธิ์เวชชาชีวะ มีพวกเขาสาดลิตรเลือดของตนเองที่ประตูในการกระทำสัญลักษณ์ของการประท้วงที่จะเปิดออกเพื่อพยากรณ์อนาถ
ความรุนแรงเริ่ม
วันที่ 10 เมษายนกองทัพบกไทยเปิดตัวโจมตีใหญ่กับเสื้อแดง'ตำแหน่งที่ในขณะที่ฆ่าผู้ประท้วงปราศจากอาวุธจำนวนมากไม่สามารถกระจายไปชุมนุมและในความเป็นจริงเท่านั้นลำบากเพื่อให้พิจารณาอีกต่อไป . นอกจากนี้หลายทหารถูกฆ่าตาย ในสิ่งที่เชื่อว่ามีการตีโต้โดยอู๊ดของเงาปีก"ต่อสู้"แต่ไม่มีการตรวจสอบอิสระได้ตั้งแต่ทำเป็นตาย
เสื้อแดงขณะนี้มีทั้งตระหนักถึงความตั้งใจของรัฐบาลที่จะยิง dissidents พลเรือนและ emboldened โดยพวกเขาล้มเหลวของการพยายามที่จะแยกย้ายกัน -- และดังนั้นจึงทำให้การตัดสินใจเชิงกลยุทธ์เพื่อเลื่อนการชุมนุมที่ป้องกันได้ง่าย (และเสียหายมากขึ้น รัฐบาล) แยกราชประสงค์ที่อำเภอใจของช้อปปิ้งของกรุงเทพฯ และพวกเขาจะยังคงมี หลังจากริบหรี่สั้น ๆ ของการเพิ่มร่วมกัน - de ที่เกือบจะเกิดการจัดการความสงบที่จะได้เห็นแยกย้ายกันประท้วงเพื่อแลกเปลี่ยนระเบิดเลือกตั้งภายในสี่เดือนซึ่งเป็นชุด (และยังไม่ได้อธิบาย) ลึกลับตึงเครียดขึ้นอีกครั้ง
รัฐและสื่อรัฐบาล pro รุนแรงวาทศาสตร์พวกแบรนด์เสื้อแดงผู้ก่อการร้าย"ที่ถูก"ถือประเทศเพื่อ"ไถ่และเรียกร้องให้รัฐ"ทำอะไรเกี่ยวกับพวกเขา" - protesters เลือกตั้ง Anti รวมทั้งเสื้อเหลืองที่มีช่วยรัฐบาลปัจจุบันมาอำนาจในปี 2008 ผ่านการสาธิตมวลสิ้นสุดในบัญชีที่ยึดหลักของประเทศของสนามบิน (ซึ่งพวกเขายังไม่มาถึง), ข่มขู่เพื่อกลับไปที่ ถนนหากรัฐบาลล้มเหลวในการปราบปรามในการประท้วงอู๊ดมีกำลังรุนแรงถ้าจำเป็นต้องเป็น
กองกำลังรักษาความปลอดภัยเริ่มตีวงเว็บไซต์ชุมนุมและทำให้ล้มเหลวหลายจับกุมสมาชิกสำคัญของความเป็นผู้นำอู๊ด ในการตอบสนองที่เสื้อแดงสร้างขึ้น barricades ไผ่และยางเพื่อป้องกันตัวและหยุดรถไฟกองร้อยในจังหวัดเพื่อป้องกันการเพิ่มกำลังถูกส่งไปยังเมืองหลวง Sensing ใกล้นองเลือดกลุ่มประเทศต่างๆและบุคคลได้พยายามคลั่งส่งเสริมการเจรจาต่อไป แต่ได้เสียหายโดยรัฐมนตรีต่างประเทศไทย"แทรกแซงในปัญหาในประเทศ"และ"เชื่อมโยงกับผู้ก่อการร้าย" เจ้าหน้าที่จึงทำ"ข้อเสนอสุดท้าย"ของ การเลือกตั้งตามเงื่อนไขภายในห้าเดือนในการแลกเปลี่ยนสำหรับการ ยอมจำนนไม่มีเงื่อนไขของเสื้อแดง
ปราบปรามสุดท้าย
เมื่ออู๊ดเป็นผู้นำพยายามให้ counteroffer รัฐบาลอภิสิทธิ์ปกครองออกเจรจาใด ๆ เพิ่มเติม On May 13,"Operation ราชประสงค์"เริ่มด้วยยามลอบสังหารเสื้อแดงของ icon และหักหลังสาขาวิชา General ขัตติยา Sawasdipol ผู้ถูกกล่าวมีสีดำ - shirted อู๊ดของบัญชา ประท้วงเกิดจากถูกโกรธที่หลงไปกับยกสูงขึ้นและการใช้ slingshots ดอกไม้ไฟและอื่น ๆ กลอนสดอาวุธเพื่อทำลายการปิดล้อมทหารของเว็บไซต์ชุมนุมและสร้าง strongholds ในส่วนอื่น ๆ ของเมือง แต่หลังจากความหายนะของพวกเขาในวันที่ 10 เมษายนกองทัพมีการเปลี่ยนแปลงกลยุทธ์ของ เวลานี้ทหารเท้าถูกเก็บไว้ในระยะที่ปลอดภัยขณะ snipers ตำแหน่งในตึกระฟ้ารอบเปิดเขตที่อยู่อาศัยทั้งหมดใน shooting galleries (เรียกว่า"โซนไฟอยู่") สุดท้ายที่ 05:00 on May 20, armored ยานซึ่งได้ถูกทุบผ่าน barricades และขั้นสูงต่อการชุมนุมเว็บไซต์หลักและแม้จะโทรจากฝูงต่อต้านการสู้รบบนของหลักความเป็นผู้นำอู๊ดตัดสินใจที่จะสิ้นสุดเดือนประท้วงสองและยอมแพ้ตัวเอง ให้เจ้าหน้าที่เพื่อป้องกันการสูญเสียต่อชีวิต
แต่อีกหลาย protesters จะตายก่อนวันสิ้นสุดของ ลูกเห็บในการยิงปืนจากองค์ประกอบข้างในค้นฝ่ายทหารรวมถึงกองกำลังพิเศษตำแหน่งบนรถไฟสายเหนือ Sky, despairing Red Shirts retreated เป็นวัดพุทธใกล้เคียงความปลอดภัยของ, ที่หลายตายจากการบาดเจ็บของพวกเขาถูกไม่สามารถข้ามถนนไปยังโรงพยาบาลตำรวจโดยไม่ต้องยิง
บาง protesters ฉุนดำเนินการเจาะเข้าสู่ห้างสรรพสินค้าบริเวณใกล้เคียงและไฟแสงผลของสัญลักษณ์ที่มีศักยภาพมากที่สุดของฟุ่มเฟือยยอดของกรุงเทพฯถูกเผาถึงดิน และในอู๊ดฐานอำนาจในภาคเหนือและภาคตะวันออกเฉียงเหนือ riots erupted ที่เห็นการทำลายอาคารของหอพักจังหวัดอื่นๆ มันจะสิ้นสุดคะนองให้ปราบปรามนองเลือดซึ่งร่วมกับ 10 เมษายนพยายาม, มีผลในการตายของเกือบ 100 คนและ 2000 ได้รับบาดเจ็บเกือบ ทำให้ปราบปรามในอู๊ดที่รัฐสนับสนุนการสังหารหมู่ที่ใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์ไทยสมัยใหม่อย่างน้อยตามตัวเลขอย่างเป็นทางการ
สงครามกลางเมือง?
ดูเหมือนว่ารัฐบาลอภิสิทธิ์ได้ดีและแท้จริงทำทางเลือกของ . ในการปราบปรามควันหลงของมันได้ติดตามแผนการประนีประนอม""ที่มีวันที่จำนวนโฆษณาชวนเชื่อสงครามเพิ่ม demonizing เสื้อแดงและ downplaying บทบาทของรัฐบาลใน ความรุนแรงมากมาย arrests of protesters อู๊ดและ sympathizers, สัปดาห์เคอร์ฟิวที่สองในตอนนี้เป็นและขาดเห็นการจัดวันใดที่ฉุกเฉินที่มีพระราชกฤษฎีกาจะยก, alone ให้การเลือกตั้งเป็น
จะมีเป็นผู้นำอู๊ดคาดเป็นสงครามกลางเมือง? ดูเหมือนไม่ต้องสงสัยเลยว่าเสื้อแดงเคลื่อนไหวในประเทศไทยอย่างน้อยในรูปแบบปัจจุบันได้เสร็จสิ้น ผู้นำมีทั้งจับหรือไปในการซ่อน backers การเงินเป็นที่มีสินทรัพย์ที่ยึดตามมาตรการรักษาความปลอดภัยภายใน draconian สาขาสื่อและกลุ่มเห็นใจมันยังคงถูกเซ็นเซอร์โดยเจ้าหน้าที่และ hounded โดยกลุ่มรัฐบาล pro ตื่นเต้นมากที่จะเปลี่ยนทุก แต่ตอนนี้ที่ consciousnesses ทางการเมืองของการสนับสนุนของอู๊ดได้รับการ awakened เป็นอย่างมากไม่น่าจะกลับไปนอน
แม้ว่าปัจจุบันโครงสร้างของการเคลื่อนไหวเป็นซึ่งได้ถูกทุบจะปฏิรูปอีกครั้งตราบเท่าที่ข้องใจที่ปั้นแต่งขึ้นในครั้งแรกที่ยังคงอยู่ . กลุ่มประชาธิปไตยอื่น ๆ - pro อยู่แล้วเกิดใหม่ให้มีขึ้นที่รวมถึงกลุ่มหัวรุนแรง more สยามแดง ซึ่งมี hinted ว่าจะเริ่ม rallies มวลของตนเองเมื่อพระราชกำหนดได้รับการยก พวกเขามีแนวโน้มว่าจะเข้าร่วมโดยขมขื่นเสื้อแดงที่ต้องการดำเนินการในกรุงเทพมหานครต่อสู้กับสิ่งที่พวกเขาดูเหี้ยมทหารเป็นเผด็จการใน
ในภาคเหนือและภาคตะวันออกเฉียงเหนือ, โกรธสาธิตโกรธใน -- และถึงแม้ว่าทหารในพื้นที่ไม่ได้จะโยนลงอาวุธและใส่เสื้อแดงพวกเขาทำน้อยมากที่จะนำความวุ่นวายสิ้นไป
นอกเหนือกับผู้นำของการเคลื่อนไหวประชาธิปไตยหลักนี้ในการดูแลหน่วยงานได้ไม่เหลืออยู่ในเสื้อแดงไปเจรจากับ เหล่านี้เป็นสัญญาณว่ารัฐบาลอภิสิทธิ์ในการรักษาประชาธิปไตย activists - pro (ผู้แทนของส่วนใหญ่ ของผู้ลงคะแนนประเทศไทย) เป็นเหล่าร้ายและผู้ก่อการร้ายจากเริ่มแรกอาจประสบความสำเร็จเพียงแค่ในการสร้างการจลาจลที่ใหญ่ที่สุดที่ประเทศไทยเคยพบเห็น
หรืออาจจะวางแผนการตรวจสอบที่จะทำงานหลังจาก
[Justin Alick เป็นนักข่าวอิสระและนักศึกษาการเมืองในกรุงเทพฯ . ]

[dimistry]

เปิดมาตอนแรกเห็นเป็นภาษาอังกฤษ ตกใจหมด นึกว่า ต้องแปลเอง งิงิ